GÓRECKO KOŚCIELNE:
Wieś jest położona na zachodnim skraju gminy Józefów, nad rzeką Szum.
Modrzewiowy kościół: Z jego powstaniem i dziejami Górecka, jak podają kroniki, jest związany św. Stanisław, biskup i męczennik.
Kapliczka "Na Wodzie": Została zbudowana na początku XX w. Ustawiona jest na palach umieszczonych w korycie rzeki Szum. Otacza ją drewniany pomost. W jej pobliżu bije cudowne źródełko nazwane przez miejscową ludność Bożą Łezką – ponoć woda ze źródełka ma właściwości lecznicze. Znajdujący się w niej ołtarz z obrazem św. Stanisława ma charakter barokowy i pochodzi z XVIII w.
Dębowa aleja: Łączy kościół z kapliczką na wodzie. Tworzą ją majestatyczne kilkusetletnie dęby, z których najstarszy ma 900 lat!
Kapliczka "Pod Dębami": Zbudowana najprawdopodobniej w XIX w. W niej znajduje się pień sosny, przy którym objawił się św. Stanisław. Kapliczka jest otoczona 6 pomnikowymi dębami szypułkowymi. Obok niej znajdują się stacje Drogi Krzyżowej wyrzeźbione z drewna.
Cmentarz: Założony w końcu XVIII w. Na jego obwodzie umieszczono cztery kapliczki z obrazami utrzymanymi w tradycji barokowej. Znajduje się tu ponad 100 ciekawych kamiennych i żeliwnych nagrobków sprzed 1945 r. Osobliwością tego cmentarza są kamienne rzeźby patronów zmarłych: św. Jana Nepomucena i św. Michała. Dla zachowania pamiątek przeszłości w Górecku powstało Parafialne Muzeum Wsi.
JÓZEFÓW
Tomasz Józef Zamoyski – V Ordynat Ordynacji Zamojskiej 3 grudnia 1725 r. podpisał akt lokacyjny miasta Józefów. Lokowany na prawie magdeburskim Józefów już w połowie XVIII wieku stanowił centrum klucza dóbr Ordynacji Zamojskiej. Podstawą założenia urbanistycznego miasta był rynek w kształcie kwadratu o boku długości 170 m, otoczony drewnianymi domami z wysokimi poddaszami i wielkimi naczółkowymi dachami, pod którymi rozwijała się działalność handlowa. W mieście rozwijał się handel, rzemiosło, głównie sitarstwo, wydobycie i obróbka kamienia oraz wypalanie wapna. Lata 1820-1841 to okres świetności drukarni założonej w Józefowie prze Szaję Waxa, która była jednym z największych zakładów pracy w historii Józefowa i rozsławiła miasteczko w kraju i zagranicą.
1863 r. - w okolicach Józefowa dochodzi do wielu potyczek powstańców z wojskami carskimi; w jednej z nich ginie poeta powstaniec Mieczysław Romanowski.
1869 r. - Józefów traci prawa miejskie, co zahamowało jego rozwój.
Lata 1919-1939 to okres rozkwitu gospodarczego Józefowa. Józefów ponownie stał się prężnym ośrodkiem handlowo-rzemieślniczym, wyrazem czego było podwojenie liczby mieszkańców z 1344 w 1921 r. do 3000 w 1939 r.
Okres II wojny światowej to zagłada ponad 70 % ludności Józefowa i jego infrastruktury. 15.10.1944 r. - w Józefowie rozpoczyna działalność pierwsza po "wyzwoleniu" szkoła średnia wybudowana przez jego mieszkańców.
W 1988 r. Józefów odzyskuje prawa miejskie, co sprawia, że w kolejnych latach następuje szybki rozwój gospodarczy gminy. Obecnie, dzięki wykorzystaniu funduszy zewnętrznych, Józefów przeżywa złoty okres swojego rozwoju, co jest zauważalne w całym regionie.
Rezerwat, nieopodal Hamerni, utworzony w 1958 r. w celu zachowania krajobrazu malowniczego odcinka rzeki Sopot z licznymi wodospadami oraz rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt. Wyjątkową atrakcją są tu malownicze progi skalne wypreparowane w piaskowcach trzeciorzędowych, odpornych na działanie wody. Zbocza dolin porasta bór sosnowo świerkowo-jodłowy. Według miejscowych przekazów w okolicach jeno czarci tam hasali, czego skutkiem miały być liczne powodzie i pożary w tym rejonie.W pobliżu rezerwatu znajduje się kwatera myśliwska – Leśniczówka Hamernia. W przeszłości należała ona do Ordynacji Zamojskiej. Dziś, odremontowana, służy turystom.
Rezerwat "SZUM"
Utworzono go w 1958 r. na dwukilometrowym odcinku pomiędzy Góreckiem Starym a Kościelnym dla ochrony przełomowego odcinka rzeki Szum. Szum tworzy tu liczne, małe wodospady, zwane "szumami". Progi skalne zostały wypreparowane w marglach wapiennych różnej twardości. Nie są wysokie, jednak wywołują charakterystyczny szum wody. Są ewenementem na skalę Polski gdyż spotykane są prawie wyłącznie w rzekach Roztocza. W dolinie zachował się niemal dziewiczy las łęgowy i olszowy, a stoki porasta bór jodłowy przechodzący stopniowo w bór sosnowy. W runie rośnie wiele gatunków roślin rzadkich i chronionych.
BOROWINA
Wieś z początku XX w. Nazwa miejscowości przypuszczalnie wywodzi się od siedziby dawnych borowych, czyli strażników leśnych ordynacji. Za czasów Stanisława Kostki Zamoyskiego ordynacja oprócz dozoru leśnego zaczęła tworzyć siedziby dla gajowych – borowych, w tym jeden "przy trakcie do Józefowa". Nazwa Borowina może mieć też związek ze znajdującym się w pobliżu tzw. Jęziorem, wokół którego rozciąga się obszar porośniętych torfowisk zw. borowiną. Wprawny obserwator przyrody znajdzie tu wiele gatunków chronionych i rzadkich roślin i zwierząt.
BRZEZINY
Wieś położona nad rzeką Szum. Do ciekawostek należą pozostałości po dawnym jeziorze położonym między piaskowymi wydmami. Od wschodu ograniczają ją bagna. Można tu spotkać rzadką żurawinę błotną. Jest to płożąca się krzewinka, charakterystyczna dla tundry. W Polsce występuje na torfowiskach wysokich.
CZARNY LAS
Kolonia założona w 1938 r. wśród pięknych, starych lasów. Osada zawdzięcza swoją nazwę właśnie owym gęstym, tajemniczym, a niekiedy wręcz mrocznym borom sosnowym. To tu znajduje się też słynne "Piekiełko" – ogromne pojedyncze wapienne bloki skalne o różnym kształcie rozsypane na wzgórzu Kamień (348 m n.p.m.) nieopodal wsi. To pomnik przyrody nieożywionej, który stanowią jedyne w Polsce formy skałkowe wymodelowane w utworach mioceńskich. Okoliczni mieszkańcy uważają wzgórze za przeklęte, bo miały się tu odbywać sabaty czarownic.
DŁUGI KĄT
Z zachowanych zapisów wynika, że wieś powstała w połowie XVI w. Dziś znana głównie z Zakładów Produkcyjnych Elementów Budowlanych Prefabet, które po rozbudowie w 1972 r. były największym tego typu zakładem w Polsce południowo-wschodniej.Na uwagę zasługuje kościół parafii polskokatolickiej, którego charakterystycznym elementem architektonicznym jest dach w kształcie łodzi. W miejscu starego, drewnianego kościoła, rozebranego w 2010 r., wybudowano kamienną grotę Serca Pana Jezusa, upamiętniającą usytuowanie dawnego prezbiterium i głównego ołtarza.
FLORIANKA
To leśna osada leżąca na terenie Roztoczańskiego Parku Narodowego. Mieszka w niej zaledwie kilka osób. Znana głównie z hodowli zachowawczej konika polskiego. To potomek tarpanów i przedstawiciel jedynej rasy koni prymitywnych w Polsce. Prowadzona jest tu również hodowla polskiej owcy nizinnej odmiany urhuskiej oraz bydła białogrzbietego. Florianka to także unikatowa roślinność. Na początku XX w., w czasach istnienia na tych terenach Ordynacji Zamojskiej, założono tu szkółkę egzotycznych drzew i krzewów. Do dziś możemy podziwiać piękne cisy, brzozy papierowe, jodły kalifornijskie, cyprysiki groszkowe z Japonii, modrzew syberyjski, czarny orzech, czy korkowce amurskie pochodzące z Mandżurii. To we Floriance rośnie jeden z największych w Polsce wiązów szypułkowych. Łącznie na obszarze 3,2 ha występuje 66 gatunków drzew i krzewów, o których możemy czerpać wiedzę przemieszczając się ścieżką dendrologiczną. Inna ścieżka – krajobrazowa, poprowadzona wierzchowiną ma na celu umożliwienie kontemplowanie malowniczego krajobrazu tej części Roztocza. W 2004 roku została otworzona Izba Leśna, w której znajduje się wystawa etnograficzna – mieści się tu również informacja turystyczna. Ze względu na swoje walory Florianka jest bardzo często wykorzystywana jako miejsce imprez turystycznych.
